Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Λένε πως αν θέλεις κάτι πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχεις. Θα διαφωνήσω όμως με αυτό και θα πω ότι αν θέλεις κάτι πολύ, μπορείς εσύ ο ίδιος να βρεις τη θέληση και τη δύναμη μέσα σου ώστε να το πετύχεις. Εμείς οι ίδιοι, δηλαδή, έχουμε τον έλεγχο των πράξεων μας και των αποτελεσμάτων που θα φέρουμε, και όχι το σύμπαν.

Αυτό φαίνεται πως το έχουν καταλάβει ήδη όλοι εκείνοι οι άνθρωποι με τις ειδικές- εξαιρετικές ικανότητες. Τα αποτελέσματα που τους βλέπουμε να φέρνουν κάθε φορά στους Παραολυμπιακούς αγώνες –ή σε αντίστοιχες διοργανώσεις- δεν είναι καθόλου τυχαία. Φαίνεται καθαρά πως παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους και επιτυγχάνουν στον εκάστοτε στόχο τους. Και τι εννοώ; Ο τρόπος που θα αποφασίσουμε να συμπεριφερθούμε, εξαρτάται απόλυτα από τον τρόπο που σκεφτόμαστε και ερμηνεύουμε τις καταστάσεις. Μπροστά σε μια δύσκολη (και ίσως απειλητική, αν την ερμηνεύουμε έτσι) κατάσταση έχουμε την επιλογή να αντιδράσουμε με τις τρεις τρόπους: να παλέψουμε, να φύγουμε ή να παγώσουμε και να μην αντιδράσουμε καθόλου. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται πως επιλέγουν τον πρώτο τρόπο. Αποφασίζουν να παλέψουν! Το πιστεύουν και αυτό τους δίνει το κίνητρο μέσα τους να συνεχίσουν. Όλοι μας πρέπει να πάρουμε παράδειγμα από αυτούς τους ανθρώπους και να ακούσουμε αυτό που μας λένε: «Αν μέσα σου το θέλεις πολύ και πιστέψεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις, τότε θα τα καταφέρεις». Αν πάλι επιλέξεις να παραιτηθείς ή να αποφύγεις κάποιες καταστάσεις (οι άλλοι δυο τρόποι αντίδρασης), θα το έχεις επιλέξει εσύ ο ίδιος και δεν θα φταίει καθόλου το σύμπαν που δεν συνωμότησε υπέρ σου.

Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται απλό. Είναι όμως; Σίγουρα όχι. Πρέπει πρώτα να πιστέψετε στον εαυτό σας, στις ικανότητες σας, στις δυνατότητες σας. Αυτή η πίστη στον εαυτό και η ισχυρή θέληση είναι που θα σας δώσουν το ισχυρό κίνητρο και θα σας ωθήσουν στην προσπάθεια. Φυσικά και το περιβάλλον γύρω σας παίζει το ρόλο του. Ή θα σας δώσει φτερά για να πετάξετε, ή θα σας κόψει τα φτερά όταν σας δει έτοιμο να πετάξετε και θεωρήσει πως δεν μπορείτε να το κάνετε. Πολλοί είναι αυτοί που θα πιστέψουν πως ένας πχ τυφλός άνθρωπος δεν μπορεί να τα καταφέρει και να γίνει ένας εξαιρετικός επιστήμονας. Πόσο μάλλον για έναν άνθρωπο που τρέχει σε αγώνες ταχύτητας με τα τεχνητά του μέλη. Είναι αυτό που όλοι βλέπουμε απ’ έξω. Μια φυσική δυσκολία που εννοείται πως θα σταθεί εμπόδιο. Τίποτα δεν εννοείται. Μπορεί, όμως,  να δει κανείς την ψυχή αυτών των ανθρώπων; Αυτή τους φωνάζει πως μπορούν, ακόμα κι αν όλοι πιστεύουν το αντίθετο. Αυτό χρειάζεται για να τα καταφέρουμε λοιπόν. Πίστη στον εαυτό, επιμονή και υπομονή, ώστε να ξεπερνάμε τα εξωτερικά εμπόδια και τις αρνητικές σκέψεις παραμένοντας προσανατολισμένοι προς το στόχο μας. Φυσικά, δεν σημαίνει πως πάντα το αποτέλεσμα θα είναι η επιτυχία. Εγώ προσωπικά συγχαίρω όλους εκείνους τους ανθρώπους που καταφέρνουν να ξεπεράσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν είναι το αποτέλεσμα αυτό για το οποίο τους συγχαίρω.

Μεγαλύτερη αξία έχουνε τα βήματα που έχει κάνει κανείς και το πόσο περήφανος νιώθει για τον εαυτό του αν κοιτάξει πίσω!  

Μην ξεχνάτε πως η δύναμη βρίσκεται μέσα σας! Αρκεί να έχετε στο μυαλό σας τον άνθρωπο που ζωγραφίζει με τα πόδια επειδή δεν έχει χέρια, εκείνον που κολυμπάει χωρίς χέρια και πόδια και τόσους ακόμη…Πόση θέληση και δύναμη ψυχής; Αναλογιστείτε το. Μοιάστε τους!

 http://eirinichatzianagnostou.blogspot.gr

Διαβάστε το άρθρο;

Αφιερωμένο σε όλους όσοι είναι γεννημένοι μεταξύ 1950-1980..

Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι…

περνούσαν με την αναμονή… Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί… Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά… Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση…

Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους».

Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα… Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους… Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε... Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα… μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα… Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στον σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι. Τί φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας : ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»… συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί…
αναγνωστης

http://maiandros.blog-spot.gr/ 

Διαβάστε το άρθρο;